Υπερφιλόδοξη προσπάθεια του συγγραφέα να χωρέσει τις τραγωδίες της εξουσίας του Σαίξπηρ, την προβληματική του Νονού και τη θεματική του Truman show, σε ένα εγχείρημα που αποδείχθηκε πολύ βαρύ για τις νεανικές του πλάτες (ήταν 25 χρονών όταν το έγραψε). Το έργο βρίθει από μεγαλοστομίες και φανφάρες και πέφτει πολλές φορές στην παγίδα του κηρύγματος και της ηθικολογίας. Ωστόσο όμως, και μόνο για την τόλμη του να καταπιαστεί με ένα τόσο δύσκολο θέμα, σχεδόν ακατόρθωτο, απλησίαστο για οποιονδήποτε άλλον, μας φανερώνει ότι ο συγγραφέας προτιμάει τα βαθειά και να εξερευνεί δρόμους δύσβατους και σκοτεινούς. Και αν στη συγκεκριμένη προσπάθεια δεν τα κατάφερε πλήρως, η μετέπειτα πορεία του με το "Ψυχή από ατσάλι" τον δικαίωσε πλήρως.